Εισήγηση Δρ. Χρίστου Κληρίδη
1. Όπως αναφέρεται στο Shaw International Law 4η έκδοση 1997 σελίδα 781 η προσφυγή στο «πόλεμο» απαγορεύεται από τις γενικές αρχές του Διεθνούς Δικαίου.
2. Το Άρθρο 2 (4) του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ προνοεί ότι:
«Όλα τα μέρη θα απόσχουν …. από την απειλή ή χρήση βίας …»
3. Νόμιμα αντίποινα με νόμιμα μέσα όμως σε παράνομες δραστηριότητες είναι επιτρεπτά π.χ. η αποστολή βοήθειας σε οποιανδήποτε χώρα εθνικοποιεί αμερικανικά συμφέροντα χωρίς αποζημίωση, βλέπε The Hickenlooper Amendments to the American Foreign Assistance Act.
4. Παράνομα αντίποινα δεν επιτρέπονται. Αντίποινα με τη χρήση βίας παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.
5. Το δικαίωμα αυτοάμυνας. Το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρη του ΟΗΕ το επιτρέπει σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης. Το δικαίωμα υπάρχει και στο εθυμικό Διεθνές Δίκαιο. Το δικαίωμα διέπεται από τις αρχές της ανάγκης και αναλογικότητας. Δυνατόν να ασκηθεί και συλλογικά στο πλαίσιο οργανωμένων.
6. Η προστασία υπηκόων. Παρέχεται το δικαίωμα σε περιορισμένες περιπτώσεις. Ελέγχεται από την αρχή της αναλογικότητας.
7. Επέμβαση “Intervention”. Ο Καθηγητής Shaw, supra είναι κατηγορηματικός. Απαγορεύεται από το εθυμικό Διεθνές Δίκαιο. Αξίζει να παραθέσουμε το πλήρες απόσπασμα στις σελ. 797 – 798.
«The principle of non-intervention is part of customary international law and founded upon the concept of respect for the territorial sovereignty of states. Intervention is prohibited where it bears upon matters in which each state is permitted to decide freely by virtue of the principle of state sovereignty. This includes, as the International Court of Justice noted in the Nicaragua case, the choice of political, economic, social and cultural systems and the formulation of foreign policy. Intervention becomes wrongful when it uses methods of coercion in regard to such choices, which must be free ones. There was “no general right of intervention in support of an opposition within another state” in international law. In addition, acts constituting a breach of the customary principle of non-intervention will also, if they directly or indirectly involve the use of force, constitute a breach of the principle of the non-use of force in international relations. The principle of respect for the sovereignty of states was another principle closely allied to the principles of the prohibition of the use of force and of non-intervention”.
8. Εμφύλιος πόλεμος/ανταρσία. Διέπεται καθαρά από το εσωτερικό και όχι το Διεθνές Δίκαιο. Όμως επέμβαση έχει δικαιολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις όπως προηγήθη με επέμβαση τρίτων π.χ. Νοτίου Αφρικής στην Αγκόλα με αποτέλεσμα την επέμβαση της Κούβας και USSR 1975-76 ή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ λόγω επέμβασης στο Βόρειο Βιετνάμ. Παράλληλα βοήθεια σε ανταρσία (aid to rebels) δεν είναι επιτρεπτή κατά το Διεθνές Δίκαιο.
9. Βοήθεια στις Αρχές Κράτοτς. Δύναται να δοθεί κατόπιν πρόσκλησης.
10. Ανθρωπιστική επέμβαση (Humanitarian Intervention). Δεν συμβιβάζεται με το Αρθρο 2 (4) του Καταστατικού Χάρτη. Επίκληση πρόσφατα του «δικαιώματος» σε εξαιρετικές περιστάσεις δεν δικαιολογείται ή συμβαδίζει με το άρθρο 2 (4).
11. Τρομοκρατία. Καταπολέμηση της δυνατόν να δικαιολογηθεί με την επίκληση της αρχής της αυτοάμυνας.
Συμπέρασμα.
Προκύπτει από τις πιο πάνω Αρχές του Διεθνούς Δικαίου όπως ισχύει αναγνωρίζεται και εφαρμόζεται σήμερα ότι η Τουρκία δεν έχει κανένα επεμβατικό δικαίωμα στην Κύπρο. Ούτε και υπάρχει η δυνατότητα συμφωνημένων εγγυήσεων της Συνταγματικής Τάξης. Οποιοδήποτε τέτοια συμφωνία θα ήταν κατά τη γνώμη μου αντίθετη με τις αρχές του Σύγχρονου Διεθνούς Δικαίου.
Προς περαιτέρω υποστήριξη της άποψης αυτής παραθέτουμε και τις πιο κάτω αυθεντίες:
(α) Wolf.
(β) Cassese.
(γ) Ευρωπαϊκό Δίκαιο και Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Λευκωσία. 26 Νοεμβρίου 2008.