Ο κ. Μελέτης Αποστολίδης εξασφάλισε Απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας στις 9/11/2004 η οποία στην συνέχεια επικυρώθηκε κατ’ Εφεσιν κατά του ζεύγους Orams, σύμφωνα με την οποία το ζεύγος διετάχθη να κατεδαφίσει την παράνομη βίλλα, πισίνα κλπ στην περιουσία του στη Κατεχόμενη Λάπηθο. Παράλληλα το ζεύγος διετάχθη να παραδώσει άμεσα κενήν και ελευθέραν κατοχήν και όπως καταβάλει αποζημιώσεις οι οποίες συνεχίζουν να τρέχουν μέχρι συμμόρφωσης. Περαιτέρω το ζεύγος διετάχθη να παύσει να κατέχει παράνομα την εν λόγω περιουσία και όπως καταβάλει την δικαστική δαπάνην. Ο κ. Αποστολίδης πέτυχε την εγγραφή της Απόφασης αυτής δυνάμει του Κανονισμού 44/2001 Κανονισμού των Βρυξελλών 1 στο Ανώτατο Δικαστήριο της Αγγλίας αλλά στη συνέχεια Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις 6/9/2006 παραμέρισε την εγγραφήν. Το θέμα παραπέμφθει κατ’ ‘Εφεσιν στο Αγγλικό Εφετείο το οποίο ζήτησε με παραπομπή του στο ΔΕΚ την θέση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου θέτοντας πέντε ερωτήματα. Η Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (ΔΕΚ) εκδόθηκε χθες 28.4.2009. Η απάντηση την οποία έδωσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με Απόφαση της Ολομέλειας είναι η εξής:
1. Η αναστολή εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου στα κατεχόμενα δυνάμει του πρωτοκόλλου 10 Συμφωνίας ‘Ενταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση δεν αποκλείει την εφαρμογή του Κανονισμού Βρυξελών 1 και σαν αποτέλεσμα Αποφάσεις των Κυπριακών Δικαστηρίων δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας έστω και αν αφορούν ακίνητη περιουσία στα κατεχόμενα αναγνωρίζονται από τα άλλα Κράτη Μέλη και Δικαστικές Αρχές της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης.
2. Το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει τον έλεγχο στα κατεχόμενα και στη συγκεκριμένη ακίνητη ιδιοκτησία δεν εμποδίζει την αναγνώριση της Απόφασης για λόγους «δημόσιας πολιτικής» του Κράτους Μέλους όπου επιχειρείται η αναγνώριση της Απόφασης.
3. Ούτε και το γεγονός ότι υπάρχει αδυναμία εκτέλεσης της Απόφασης στα Κατεχόμενα μπορεί να αποτελέσει λόγο μη αναγνώρισης της Απόφασης.
4. Απόφαση η οποία λαμβάνεται ερήμην είναι αναγνωρίσιμη εφόσον οι Εναγόμενοι είχαν την ευκαιρία και το έπραξαν να αμφισβητήσουν την Απόφαση.
Ιδιαίτερα για τον λόγον που αφορά την «δημόσια πολιτική» σαν λόγο μη αναγνώρισης Δικαστικής Απόφασης το Δικαστήριο έκρινε ότι αυτή η εξαίρεση ερμηνεύεται αυστηρά και δεν θα ήταν αναγνωρίσιμη μια Απόφαση μόνο όπου υπάρχει έκδηλη παραβίαση ουσιαστικού Κανόνα Δικαίου στην νομική τάξη του Κράτου Μέλους όπου επιζητείται η αναγνώριση, κάτι το οποίο προφανώς στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υφίσταται. Βλ. παράγραφο 60 και 61 της Απόφασης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
1. Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και η εφαρμογή του δεν ανακόπτονται λόγω της έκτακτης κατάστασης που επικρατεί στην Κύπρο και παρόλον ότι έχει ανασταλεί η εφαρμογή του στα κατεχόμενα οι Αποφάσεις των Κυπριακών Δικαστηρίων πρέπει να τυγχάνουν αναγνώρισης σε όλα τα Κράτη Μέλη έστω και αν αφορούν ακίνητη ιδιοκτησίαν στα κατεχόμενα όπου η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχει τον έλεγχο. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι «τίτλοι «ιδιοκτησίας», που παράνομα εξέδωσε το Ψευδοκράτος, προς όφελος τουρκοκυπρίων και ή αλλοδαπών καθώς και όλες οι μεταγενέστερες πράξεις μεταβίβασης, υποθηκεύσεις ή με οποιονδήποτε τρόπο δεσμεύσεις που βασίζονται στους παράνομους τίτλους και που δεν αναγνωρίζονται από την Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να παρέχουν οποιαδήποτε περιουσιακά δικαιώματα ακόμα και σε καλόπιστους αγοραστές.
2. Όλοι όσοι έχουν αγοράσει τέτοιου είδους περιουσίες οι οποίες ουσιαστικά έχουν
κλαπεί από τους Ελληνοκύπριους ιδιοκτήτες τους διατρέχουν τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή και όπου υπάρχει Απόφαση Κυπριακού Δικαστηρίου να υποχρεωθούν να συμμορφωθούν με την Απόφαση του Κυπριακού Δικαστηρίου η οποία αναγνωρίζεται σε όλα τα Κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και εκτελείται έως εάν να ήταν Απόφαση Κράτους Μέλους της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης όπου επιχειρείται η εκτέλεση της Απόφασης. Αυτό σημαίνει ότι όπου εκδίδονται διατάγματα υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα τιμωρίας για παρακοή διατάγματος και ανάλογα με την περίπτωση σύλληψης/φυλάκισης και προστίμου και επιπρόσθετα κατάσχεσης περιουσίας Εναγομένων σε Κράτος Μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης για ικανοποίηση της Απόφασης.
3. Η Απόφαση μετά την 4η Διακρατική Κύπρου ν. Τουρκίας 10/5/2001 αποτελεί ακόμα
έναν καρφί στο φέρετρο της περιουσιακής και πληθυσμιακής διζωνικότητας δηλαδή της πρότασης των τουρκοκυπρίων Φεβρουαρίου 2009 σύμφωνα με την οποία οι τουρκοκύπριοι πρέπει να έχουν εγγυημένη πληθυσμιακή και περιουσιακή πλειοψηφία στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος. Να υπενθυμίσουμε ότι στις κατεχόμενες περιοχές με βάση επίσημα στατιστικά στοιχεία του 1964 η τουρκοκυπριακή περιουσία ανέρχεται μόλις στο 16,2% και η ελληνοκυπριακή στο 58,2% αναλογίαν την οποίαν επιζητούν να ανατρέψουν με την δήμευση μέσα από προτεινόμενην λύσην του 34% από το 58,2% της ελληνοκυπριακής περιουσίας!
4. Είναι ξεκάθαρο ότι μπαίνει φραγμός στο τσιμέντωμα των κατεχομένων αλλά μαζί με
την τελευταία δέσμη Αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Ορφανίδης, Γαβριήλ κλπ, Δεκεμβρίου 2008, είναι δεμένα πλέον τα χέρια της δικής μας πλευράς να μην προβεί σε οποιαδήποτε υποχώρηση στο περιουσιακό. Δεν μπορεί να αποσυνδεθεί παράλληλα το περιουσιακό με το δικαίωμα επιστροφής κάτι το οποίο επιχείρησε το σχέδιο Αναν.
5. Είναι ξεκάθαρο για ποιο λόγο οι τούρκοι ζητούν η νέα λύση να γίνει Πρωτογενές Δίκαιο, δηλαδή να τροποποιηθούν ουσιαστικά οι συντακτικές Συνθήκες Σύστασης και λειτουργίας της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης. Ζητούν στο βαθμό αυτό την κατάργηση τους και αντικατάσταση τους με τουρκικές πρόνοιες.
6. Καμιά λύση αντίθετη με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο δεν μπορεί να περάσει εφόσον αλλεπάλληλες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τώρα του ΔΕΚ κατοχυρώνουν και αναγνωρίζουν είτε άμεσα είτε έμμεσα το περιουσιακό δικαίωμα των κυπρίων πολιτών
Δρ. Χρίστος Κληρίδης