Μέσα στο πλαίσιο του προεκλογικού αγώνα για την Δημοκρατική εκλογή της τοπικής διακυβέρνησης του τόπου τονίστηκε κατά κόρο η ανάγκη ενίσχυσης της «τοπικής αυτοδιοίκησης».
Η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι η Κυβέρνηση και τα Τμήματα της ήταν και παραμένει παντοδύναμη. Καταρχάς από οικονομικής άποψης οι Δήμοι όπως επίσης και οι Κοινότητες εξαρτώνται από την κυβερνητική οικονομική ενίσχυση και στήριξη. Συνεπώς ισχύει η αγγλική ρήση «εκείνος ο οποίος πληρώνει καθορίζει και τον ρυθμό της μουσικής». Για να υπάρξει απεξάρτηση θα πρέπει κατ’ ανάγκη να μειωθεί ο φόρος εισοδήματος και να αυξηθούν οι δημοτικοί/ κοινοτικοί φόροι έτσι που την ευθύνη φορολογίας, είσπραξης και διαχείρισης να έχει πλέον η τοπική διακυβέρνηση.
Η Νομοθεσία μας είναι απηρχαιωμένη όπως και η νοοτροπία στο θέμα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Για τα πλείστα θέματα αρμοδιότητα εξακολουθούν να έχουν οι Επαρχιακές Διοικήσεις που ελέγχονται απόλυτα από την Κυβέρνηση και το Υπουργείο Εσωτερικών και για πάμπολλα θέματα αρμοδιότητα έχουν άλλα Κυβερνητικά Τμήματα και Υπουργεία όπως π.χ. η Πολεοδομία, το Τμήμα Δημοσίων Έργων, το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Υγείας κλπ. Η ανάπτυξη, η Παιδεία και η Υγεία έχουν να κάνουν όπως και πολλές άλλες υπηρεσίες με την τοπική αυτοδιοίκηση και όμως η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να εκχωρήσει τις εξουσίες της στη τοπική αυτοδιοίκηση. Ακόμα και στα σχέδια υπηρεσίας υπαλλήλων των Δήμων η Κυβέρνηση έχει λόγο και μέχρι πρόσφατα είχε τον πρωτεύοντα λόγο. Δεν έχει εμπεδωθεί ακόμη ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Κύπρο ούτε σαν κουλτούρα ούτε και σαν θεσμικό πλαίσιο.
Παρόλη την φιλολογία φαίνεται ότι τα κόμματα βλέπουν με σκεπτικισμό την εκχώρηση εξουσιών (που αναπτύσσεται προεκλογικά) γιατί ξέρουν, ιδιαίτερα όταν συμμετέχουν στην διακυβέρνηση του τόπου, ότι το πανίσχυρο Κράτος και η πανίσχυρη Κεντρική Κυβέρνηση είναι αυτή που στο τέλος της ημέρας παρέχει την δυνατότητα εξασφάλισης και διασφάλισης των ποσοστών τους μέσω από την διαδικασία «εξυπηρέτησης των ψηφοφόρων» ακόμη και για «ανθρωπιστικούς» λόγους!
Ήρθε η ώρα να κλείσει το κεφάλαιο της «τοπικής υποδιοίκησης» και συλλογικά να διασφαλίσουμε για την βελτίωση της ποιότητας ζωής του πολίτη ότι τα λόγια και οι υποσχέσεις θα γίνουν έργα μέσα από μια γνήσια και πραγματική αλλαγή της πολιτικής ιδιαίτερα των κυβερνώντων κομμάτων.
Η Κύπρος αξίζει να έχει μια σύγχρονη ευρωπαϊκή τοπική διακυβέρνηση και όχι κατακερματισμό και σαλαμοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία έχει γίνει χίλια κομμάτια, χωρισμένη σε Δήμους, σε κοινότητες, σε Συμβούλια Βελτιώσεως, σε Αρδευτικά Τμήματα, σε Επαρχιακές Διοικήσεις και πάει λέγοντας. Επί του παρόντος μόνο για «τοπική υποδιοίκηση» και όχι «τοπική αυτοδιοίκηση» μπορούμε να μιλούμε στη Κύπρο.
Λευκωσία, 11.12.2006